Ontmoeten een plaatselijke beroemdheid, Lhakpa Sherpa. Heeft als eerste Sherpa de Seven Summits gedaan. Werkt voor Alpine Ascents, groot, maar bijna 2 maal zo duur als onze organisatie. Hij wordt met eerbied behandeld, maar we zien dat dit ook Namgya overkomt. Over onze wandeling: we voelen ons oude mannen, die na 3 passen buiten adem zijn. En de top van de berg is nog 2,5 km hoger! We doen verder niet veel: drinken, eten en rusten. De assistent kok Pemba slooft zich voor ons uit: vanochtend havermout (heel braaf alles door de keel kunnen krijgen) en pannenkoeken met veel suiker. De lunch was witte rijst met een geslaagde kerriesaus, na de onvermijdelijke knoflooksoep.

Sherpa’s zijn bezig vaste touwen aan te brengen op het steile stuk naar Camp 3. In totaal 10 km, werd verteld. Als wij over een dag of 5 daarheen gaan zit alles op  z’n plek. We zullen dan op die hoogte overnachten en daarna weer terug gaan naar Base Camp. Ondertussen vervelen we ons geregeld. We houden een dagboek bij, luisteren naar muziek, praten, luieren, verlangen naar huis, vragen ons af waarom we dit doen, etc. Zeker nu we al enkele dagen geen bereik hebben valt er iets belangrijks weg: contact met thuis en berichtjes van familie en vrienden. Morgen weer volop, gelukkig.

We blijven nog een dag in Camp 2, voelen ons goed. Wel kost elke handeling moeite, zuurstof is schaars. Doen een wandeling naar boven, gaan langzaam.