Vrijdag 25 mei zijn we weer thuis gekomen. Na een probleemloze vlucht zijn we op tijd op Schiphol geland waar we verwelkomd werden door onze gezinnen. De dagen daarna hebben we uitgerust en (zaterdag) nog een interview gegeven aan het Leidsch Dagblad. Heerlijk dat het het Pinksterweekend was, zodat we een dag langer hadden om bij te komen.

We willen alvast iedereen enorm bedanken die meegeleefd heeft en berichten gezonden via de site, per sms, e-mail, satelliet telefoon of via het Facebook account van Peter. Al die blijken van meeleven waren erg belangrijk voor ons en vaak het hoogtepunt van de dag. We waren soms verbaasd en blij verrast over de belangstelling. Geweldig!

Donderdag 24 mei. We zijn nu op de terugweg naar huis. In plaats van 3 dagen lopen naar Lukla hebben we de helikopter genomen vanuit Basecamp, wat 14 minuten duurde. De ochtend daarop naar Kathmandu gevlogen en vanmiddag gaan we eerst naar Delhi en dan door met AF/KLM via Parijs naar Schiphol, waar we volgens plan morgenochtend 10.15 landen. We zijn blij dat dit allemaal zo vlot gaat zodat we een lang pinksterweekend met onze gezinnen kunnen hebben. Dat was overigens niet mogelijk met Jet Airways waarmee we ongeveer 6 uur tevergeefs hebben gebeld om de tickets te wijzigen. Jet presteerde het om je langer dan een half uur in de wacht te zetten en dan verbinding te verbreken. Uit wanhoop maar op vliegtickets.nl geboekt.

De media hebben ons ondertussen gevonden. AD, Leidsch Dagblad, radio en TV West, alle zijn geïnteresseerd in onze belevenissen. We hebben midden in een van de zwartste dagen van de Everest gezeten. Weliswaar is onze veiligheid niet echt in het geding geweest, mede dankzij onze sherpa Namgya, maar we hebben velen gezien die niet zo goed waren georganiseerd.

Peter en Jetze hebben zojuist gebeld dat ze vanochtend vroeg op pad zijn gegaan voor hun toppoging, maar dat de wind steeds verder aanwakkerde tot 6 à 7. Al snel werd duidelijk dat dit veel te gevaarlijk werd, omdat ze op dat moment een graat over moesten met aan beide kanten steile hellingen. Heel jammer natuurlijk, maar ook duidelijk dat dit niet  verantwoord was, zijn ze op ca. 8600 m  omgekeerd en naar Camp 2 afgedaald.

Aangezien de heren geen bericht kunnen sturen via het internet op High Camp, maar mij (Gerrit) wel hebben bereikt via de satelliettelefoon, zal ik hier schrijven wat ik uit het gesprek heb kunnen begrijpen (de verbinding is niet optimaal).

Ze zijn aangekomen in High Camp (ofwel kamp 4) op ruim 7900 meter. Ze hebben vanaf kamp 3 (7100 meter) al met zuurstofflessen gelopen. In ieder geval is hun voorraad daarvan nog groot genoeg. Ze hebben geen last van hoogteziekte en Jetze meldde dat alles goed ging, maar ze zijn erg vermoeid. Wel gaan ze ervan uit dat ze het halen. De weersverwachting is goed, en ze gaan morgen of overmorgen de toppoging wagen.

Misschien ook wel aardig om te weten hoe het eten hier is. Niets voor niets zegt Namgya dat de kok de belangrijkste man is. Want als je niet goed eet val je af en heb je geen energie voor de uitputtende topdag, waar je 2-4 kilo verliest. Dus: waar kan het uit bestaan? ’s Ochtends porridge, yoghurt en cereal, getoast witbrood (nu van ruim een maand oud), rijstpudding, omelet, cocktail worstjes, smack (heel erg) en experimentele cinnamon rolls. De lunch is een warme maaltijd met Tibetaans brood, groente (meestal bloemkool), Nepalese paksoi, kip of yakvlees (er hangt hier een yakbeen dat op grondstoffelijke wijze wordt vermalen tot gehakt, met been en alles er nog in), rijst, pasta, gebakken aardappel. Het diner is een herhaling van de lunch, maar met knoflook soep em als toetje vruchten uit blik, soms met room of yoghurt. Een hoogtepunt is als het diner start: dan wordt ons een heet handdoekje aangereikt voor onze handen, als in een eersteklas vliegtuigcoupé. Heerlijk! Wat voor verbetering vatbaar is is de wijn. Na 3 flessen uitstekende rode wijn (keuze van Peter in Kathmandu) zijn we veroordeeld tot pakken van 4 liter met namen als “Australian Red Lambrusco” en “Fruity Lexia”, beide van het slag dat men op studentenfeestjes schenkt nadat het lekkere bier op is.

We hebben een vervelende tegenslag: de sherpa’s hebben de touwen van de South Col naar de top nog niet aangebracht, ondanks het goede weer van de afgelopen dagen. Integendeel, het materiaal ligt nog niet eens in High Camp. Er wordt op z’n vroegst pas de 17e mee begonnen. Dat laatste komt doordat de komende dagen minder goed weer op de top wordt voorspeld. Oorspronkelijk zou alles vandaag gereed zijn; dit betekent ongeveer een week vertraging ten opzichte van het oorspronkelijke schema.

Positief is dat Namgya en Pasang ondertussen High Camp gereed hebben gemaakt. Gisteren hebben ze een tour de force uitgehaald: ze zijn van Camp 2 naar High Camp gegaan en vandaar weer direct naar beneden, naar Basecamp, 1600 meter omhoog en 2600 meter omlaag. De tenten en alle zuurstofflessen zijn waar ze moeten zijn. Dat is in ieder geval klaar.

Voor ons is het wachten ondertussen minder leuk aan het worden. Maar er zit niets anders op. Wel is het zo dat we plannen om over een paar dagen naar Camp 2 te gaan om in de startblokken te staan voor de summit.

Het is grappig om te zien hoe het afslijten van de gletsjer het Basecamp verandert. Door het smelten van het ijs, veelal onder het oppervlak, breken voortdurend stukjes af, vallen kleinere en soms ook grotere stukken steen naar beneden en een enkele keer voel je s’nachts in je tent het ijs bewegen. Soms moeten tenten worden verplaatst om weer een goede basis te krijgen.

Foto van de ruilbeurs, samen met Ashish, een van de dokters in Base Camp.

Vandaag, 5 mei, is een rustige dag. De wereld ligt onder een deken van sneeuw en het is bewolkt tot mistig. De geluiden worden gedempt en regelmatig schuifelt een yaktrein door het kamp. We zitten in de eettent bij de kachel en lezen en drinken thee en koffie. Echt koud is het niet met slechts enkele graden onder nul, maar we dragen lang ondergoed en onze donsjassen om warm te blijven. Het is zo’n dag dat je maar wat moet verzinnen, maar wat? Bijvoorbeeld een foto van de crew van de Kachenjunga Adventures, die ons naar boven brengt. Of oefenen met het zuurstofmasker en fles. Leuk! Namgya heeft 2 nieuwe, moderne zuurstofmaskers gekocht. We zetten zowel de oude als de nieuwe op. De nieuwe zijn een mooi stukje ingenieurswerk: sluiten beter aan (daardoor geen of minder zuurstofverlies), zitten comfortabeler en geven meer zicht. De regulator kan van 0,5 liter per minuut (als je rust of slaapt) tot 4,0, en de ervaring leert dat 2,5 voldoende is als je loopt. Dan heb je voor ruim 6 uur zuurstof. We hebben de man 6 flessen nodig, dus ruim bemeten: de verwachting is dat we 3-4 flessen zullen gebruiken.

Vrijdag 4 mei. We zijn naar Gorak Shep geweest om de 3G daar te gebruiken. De vele berichten zijn erg leuk. Jetze was niet lekker en heeft een artsenpost in EBC geraadpleegd. Na de oplossing gehoord te hebben ging het weer goed met hem en dat werd gevierd met een Glenfidditch van 18 jaar oud. Iets anders: we hebben vertraging. De sherpa’s zouden de vaste touwen naar de top over enkele dagen gereed hebben, maar het weer boven is slecht en het gaat zeker een week duren. De grootste organisatie hier, die 100 sherpa’s heeft en coördineert, heeft zich voorlopig teruggetrokken omdat ze een sherpa verloren hebben en 2 in het ziekenhuis heeft liggen. Het zijn deze mannen die de grootste risico’s lopen. Het gevolg is dat een toppoging pas vanaf medio mei kan, afhankelijk van het weer. We moeten dus langer wachten. Leuk bezoek van Ian, een oude bekende van Peter en Namgya uit Antarctica.

Peter bij de was op 4 mei, die van Jetze hangt er al. Dit keer zeep met lavendelgeur  gebruikt…