We zijn van Everest Base Camp naar Gorak Shep gelopen als ochtendwandeling en omdat daar de 3G mast staat. Zien dat een ezel een douche wil nemen. Grote hilariteit.

We zijn moe van de tocht van Camp 2 naar hier (Base Camp), hebben dat in 3,5 uur gelopen (van 07.30 tot 11.00). Was erg snel. Liggen nu bij te komen. De afgelopen dag zaten waren we in Camp 2 volledig buiten bereik van alle berichten, behalve die over de satnav. Er was zelfs even geen bereik met de satelliettelefoon en Peter werd gevraagd om wat hoger te gaan zitten! Haha, dat op 6400 meter! Heel leuk om alles nu te lezen. Zijn blij met alle berichten.

Ontmoeten een plaatselijke beroemdheid, Lhakpa Sherpa. Heeft als eerste Sherpa de Seven Summits gedaan. Werkt voor Alpine Ascents, groot, maar bijna 2 maal zo duur als onze organisatie. Hij wordt met eerbied behandeld, maar we zien dat dit ook Namgya overkomt. Over onze wandeling: we voelen ons oude mannen, die na 3 passen buiten adem zijn. En de top van de berg is nog 2,5 km hoger! We doen verder niet veel: drinken, eten en rusten. De assistent kok Pemba slooft zich voor ons uit: vanochtend havermout (heel braaf alles door de keel kunnen krijgen) en pannenkoeken met veel suiker. De lunch was witte rijst met een geslaagde kerriesaus, na de onvermijdelijke knoflooksoep.

Sherpa’s zijn bezig vaste touwen aan te brengen op het steile stuk naar Camp 3. In totaal 10 km, werd verteld. Als wij over een dag of 5 daarheen gaan zit alles op  z’n plek. We zullen dan op die hoogte overnachten en daarna weer terug gaan naar Base Camp. Ondertussen vervelen we ons geregeld. We houden een dagboek bij, luisteren naar muziek, praten, luieren, verlangen naar huis, vragen ons af waarom we dit doen, etc. Zeker nu we al enkele dagen geen bereik hebben valt er iets belangrijks weg: contact met thuis en berichtjes van familie en vrienden. Morgen weer volop, gelukkig.

We blijven nog een dag in Camp 2, voelen ons goed. Wel kost elke handeling moeite, zuurstof is schaars. Doen een wandeling naar boven, gaan langzaam.

Maandag 23 april. We liggen om 18.20 in onze slaapzakken in Advanced Base Camp (6400 meter). Uitzicht op de Lhotse, de Nuptse en de Everest. Vandaag 2 tenten opgezet hier, onze en de eettent, waar Namgya en Pemba de assistent kok slapen. Afgelopen 2 nachten geslapen in Camp 1. Dat ging zo goed dat we niet terug gaan maar dus hier proberen te slapen. We hebben nog nooit op deze hoogte geslapen, zijn benieuwd. Als hoofdpijn, dan naar beneden. Als niet, dan een tochtje omhoog en nog een nachtje. Jammer dat we alleen via de satelliettelefoon bereik hebben. Blijft bij berichten als “alles ok, wij zijn hier en hoe is het daar”. Namgya is tevreden over ons eetgedrag: als het moet persen we het erdoor. We eten niet eens de ergste dingen, maar het gaat hier iets moeizamer. Het menu hier is tomaten soep voor lunch en als diner knoflooksoep, Tibetaans brood met yakkaas (beide goed te eten) en smack (vlees) met verwarmde gemengde vruchtjes uit blik toe. Gaan dan direct naar bed.

Donderdag 19 april. Het belangrijkste van vandaag is dat we naar Camp 1 gaan op ruim 6000 meter en terug. Doel is acclimatiseren. We staan rond 02.30 op en lopen door het  duister. Dat wil zeggen, er zijn veel die omhoog gaan en overal zien we de hoofdlampen die de route markeren. De tocht is zwaarder dan gedacht omdat het eerst veel op en neer gaat en daarna vaak heel steil is. Als het licht wordt blijkt wel hoe mooi het is. Grillige ijsformaties met prachtige kleuren zijn overal. Aan de veiligheid is hard gewerkt: overal zijn touwen en over spleten liggen ladders. Dat lijkt enger dan het is omdat je je goed vast kan houden aan een strak gespannen touw. We worden voortdurend ingehaald door sherpa’s die dit als hun speeltuin zien en rennen en springen waar wij alle veiligheidsregels in acht nemen. Na 5 en een half uur zijn we boven en bij ons veronderstelde kamp.

Er staan voor ons nog geen tenten, dat moet morgen gebeuren, er liggen alleen wat grote tassen. We stoppen onze spullen erbij. Camp 1 ligt in een bocht van de gletsjer en er is prachtig uitzicht op de Lhotse. Ik ben bijna te moe om hierop te letten. We gaan trouwens ook snel naar beneden omdat de sneeuw vroeg het best is. Wel zien we al groepen naar Camp 2 lopen. Die zijn dus verder dan wij. Naar beneden gaat natuurlijk sneller en we zijn om 11.15 terug. Peter en ik zijn helemaal gaar en gaan snel even slapen, waaruit we gewekt worden voor de lunch. Pasta en koolsla, met Cola en Sprite. Met Namgya bespreken we de komende dagen. Dat ziet er als volgt uit: eerst een rustdag, dan naar Camp 1 voor 3 nachten. Daar regelmatig op en neer naar Camp 2, dat zo’n 400 meter hoger ligt. Slapen in Camp 2 en dan weer naar Base Camp. Prima plan, daarna weer slapen.

Als we aankomen in het Base Camp is het warm, ik trek voor het eerst een korte broek aan. In de tent was ik me met 4 doekjes Edet vochtig toiletpapier: luxe! (er is geen douche natuurlijk). Peter ruik je na weken nog niet, maar mijn voeten stinken af en toe behoorlijk. Later op de dag gaat het vriezen en ook sneeuwen. De sneeuw glijdt met een suizend geluid van onze tent af, en onze handen worden koud zonder handschoenen.

Commentaar: “Afzien, het grote afzien is begonnen. Vannacht om 2:30 uur op en naar kamp1. Nu 8 uur later bijna terug.”

De ceremonie gisteren was heel merkwaardig. De mensen nemen het serieus maar tegelijk het alsof ze het met een korrel zout nemen, want ze praten gewoon door de gebeden van de Lama. Ze maken foto’s, grappen en zijn er niet zo bij als wij. Ik heb twee uur naast de Lama gezeten die in verschillend tempo (vaak heel snel) gebeden murmelde en soms praktische aanwijzingen gaf: dat de vogels weg moesten van het voedsel, over het inschenken van de whiskey (moesten we opdrinken al of niet vermengd met cola), het branden van de wierook ed. Het was voor mij deels een poppenkast. Je kan een berggod toch niet erg serieus nemen? Daar kwam bij dat ik tevoren al had moeten plassen, dus twee uur zitten in kleermakerszit was best wel afzien. Nou ja, de Sherpa’s gaan de berg niet op zonder puja (ceremonie), dus het moet maar.

Vandaag uitgerust. Slapen uit tot half zes (Peter) of half zeven (ik). Voor het eerst de “peebag” gebruikt om s’nachts te plassen zonder de kou in te hoeven. Is afsluitbaar en een fantastische uitvinding. Was -10 vannacht. De belangrijkste happening vandaag is de Puja ceremonie, waarin de Lama de god van de Chomolungma (Everest in het Tibetaans) vraagt om een veilige tocht. Duurt van 10 tot 12. We krijgen witte sjaals om en bloem in onze baarden. Lange lijnen met gebedsvlaggen gaan in 5 richtingen. Peter leest mede namens mij psalm 121 hardop (kort en toepasselijk). Het is vreemd om het Boeddhisme, dat strikt genomen geen religie is, verweven te zien met geloof in berggoden. Daarna lunch en eindeloos niets doen, foto’s maken, theedrinken phone home of equivalent. Morgen een acclimatiseringstocht en overmorgen door de ijsval naar Camp 1 (6000m) die dit jaar erg stabiel heet met weinig ladders.

Gisteren in Everest Base Camp aangekomen. Eerst nog in Gorak Shep om 05.30 op, ontbijt om 06.00 en daarna de Kala Pattar op, met een hoogte van een leuke klim. Voor ons de tweede maal, gister ook al gedaan. De top van de Kala Pattar is druk, maar gezellig met mensen van allerlei nationaliteiten die voor elkaar de prestatie vastleggen. Voor Natalie en Ross het hoogtepunt, voor Peter en mij een oefening. Daarna wil Pemba een snellere route naar EBC (Everest Base Camp), maar we raken in de morene de weg een beetje kwijt en doen er veel langer over. Wel leuk, achteraf. Pemba heeft permanent Nepalese muziek op en Jetze doet een shuffle, die door Natalie wordt vastgelegd. EBC is uitgestrekt en het duurt bijna een uur van de ene naar de andere kant in de lengte. Namgya  staat ons bij het begin op te wachten met hete drank en koekjes, geweldig! Waren daar heel erg aan toe.

De accommodatie is voor onze begrippen een luxe. Een eettent met verwarming, verlichting en versierd met bloemen (plastic) en een dik kleed op de grond, een kooktent, aparte slaaptenten voor Peter en mij met dikke matrassen, een team van 5 man dat klaar staat om ons van alles te voorzien. Het eten blijkt uitstekend, er is een overvloed, we worden echt in de watten gelegd. Namgya verwacht dat we de 10-de mei gereed zullen zijn voor de top. Hij heeft duidelijk vertrouwen in ons, zoals wij een groot vertrouwen in hem hebben. Leuk detail: Ross Weird vraagt vandaag Natalie Scott in EBC ten huwelijk, dus party. De keukencrew voorziet een fles wijn van een passend etiket, wat het helemaal compleet maakt. Ze zullen wachten met trouwen tot ze in de herfst terug zijn in Engeland. Misschien gaan we naar het feest, in kilt (want Ross is Schot).

Vanochtend om 04.00 opgestaan en tegen vijven naar het airport in een donker Kathmandu, want geen straatverlichting. Iets anders; nog geen fietser met verlichting gezien, dus het moeten allemaal studenten zijn (flauwe grap). Natalie voelt zich niet helemaal goed maar zal zich de hele dag taai houden. Op het airport is het een chaos. Ook veiligheid is wat minder strikt, ondanks een poortje en een fouillering kan ik mijn beide messen houden en een liter water. Namgya moet bribes betalen om 2 oxygen flessen mee te mogen nemen, wat hij weigert. Ze gaan terug. We moeten enkele uren wachten tot in Lukla de mist is opgetrokken en we weg mogen. Het vliegtuig is een Dornier met het uiterlijk van een lelijk vogelbekdier. De vlucht is prima, we zien de bergen in de verte tussen de wolken.
De landing is op een heel korte baan bergop met een soort van muur. Die komt spannend snel op je af, maar alles gaat natuurlijk goed.
We ontbijten en wachten op het sein om te gaan lopen. Dat duurt ruim 2 uur. Het blijkt dat de porter die was ingehuurd bij het zien van de bagage direct verdween en dat een nieuwe gevonden moest worden. Motief niet helemaal duidelijk.
De vallei is erg gecultiveerd, met terrassen met groenten en dergelijke. Het is hier duidelijk Buddistisch. Er zijn veel lijnen met gebedsvlaggen, stupa’s met gebedsmolens, Mani’s (heilige stenen met gebeden) en hier en daar een priester.
Na 4 uur, met lunch en pauzes, het is een rustige tocht, komen we in Phakding waar we overnachten. De lodge is prima, het eten goed, het gezelschap okee. Pemba, de broer van de vrouw van Namgya, die zich bij ons heeft gevoegd, raakt direct verslingerd aan de Samsung van Peter. Hij is 19 en probeert een spelletje te downloaden. Dat is met de beperkte verbinding teveel gevraagd.
Wel zijn de reacties op de website van familie en vrienden leuk te zien.
Morgen om 6.30 op en om 8 weg. We slapen vroeg.

De berg Kwangde