Donderdag 19 april. Het belangrijkste van vandaag is dat we naar Camp 1 gaan op ruim 6000 meter en terug. Doel is acclimatiseren. We staan rond 02.30 op en lopen door het  duister. Dat wil zeggen, er zijn veel die omhoog gaan en overal zien we de hoofdlampen die de route markeren. De tocht is zwaarder dan gedacht omdat het eerst veel op en neer gaat en daarna vaak heel steil is. Als het licht wordt blijkt wel hoe mooi het is. Grillige ijsformaties met prachtige kleuren zijn overal. Aan de veiligheid is hard gewerkt: overal zijn touwen en over spleten liggen ladders. Dat lijkt enger dan het is omdat je je goed vast kan houden aan een strak gespannen touw. We worden voortdurend ingehaald door sherpa’s die dit als hun speeltuin zien en rennen en springen waar wij alle veiligheidsregels in acht nemen. Na 5 en een half uur zijn we boven en bij ons veronderstelde kamp.

Er staan voor ons nog geen tenten, dat moet morgen gebeuren, er liggen alleen wat grote tassen. We stoppen onze spullen erbij. Camp 1 ligt in een bocht van de gletsjer en er is prachtig uitzicht op de Lhotse. Ik ben bijna te moe om hierop te letten. We gaan trouwens ook snel naar beneden omdat de sneeuw vroeg het best is. Wel zien we al groepen naar Camp 2 lopen. Die zijn dus verder dan wij. Naar beneden gaat natuurlijk sneller en we zijn om 11.15 terug. Peter en ik zijn helemaal gaar en gaan snel even slapen, waaruit we gewekt worden voor de lunch. Pasta en koolsla, met Cola en Sprite. Met Namgya bespreken we de komende dagen. Dat ziet er als volgt uit: eerst een rustdag, dan naar Camp 1 voor 3 nachten. Daar regelmatig op en neer naar Camp 2, dat zo’n 400 meter hoger ligt. Slapen in Camp 2 en dan weer naar Base Camp. Prima plan, daarna weer slapen.

Als we aankomen in het Base Camp is het warm, ik trek voor het eerst een korte broek aan. In de tent was ik me met 4 doekjes Edet vochtig toiletpapier: luxe! (er is geen douche natuurlijk). Peter ruik je na weken nog niet, maar mijn voeten stinken af en toe behoorlijk. Later op de dag gaat het vriezen en ook sneeuwen. De sneeuw glijdt met een suizend geluid van onze tent af, en onze handen worden koud zonder handschoenen.

Commentaar: “Afzien, het grote afzien is begonnen. Vannacht om 2:30 uur op en naar kamp1. Nu 8 uur later bijna terug.”

Omdat de verbinding met Nepal niet altijd even probleemloos is, komen ook berichten wel eens wat later aan dan verwacht. Hieronder nog een aantal foto’s van 14 april, met commentaar!

Commentaar:
Foto rechts: “Everest nauwelijks zichtbaar in de wolken achter de vlaggetjes vanaf Kala Pathar.” 

Vanmorgen hebben we na het (wederom copieuze) ontbijt emotioneel afscheid genomen van Natalie, Ross, en Pemba. Daarna zijn we de Khumbu IJsval opgegaan met Nambya om te oefenen. De IJsval heeft me altijd veel ontzag ingeboezemd maar het blijkt een grote speeltuin met allemaal leuke spleten, walletjes en stapjes. Je zou er een hek omheen moeten zetten en toegang heffen. Ook de ladders, die andere nachtmerrie die we hadden, bleken een koud kunstje. Na één keer heen en weer lopen gaf Namgya me het mooiste complimentje dat je je kunt indenken: “You can stop, Peter, you already look like a real sherpa”. Vannacht gaan we voor het eerst de hele Khumbu IJsval over om het materiaal naar kamp 1 te brengen.

Commentaar bij de foto’s:
Links: “Zojuist gearriveerd Pumo Ri high camp (5666 m) als acclimatisatietocht. Koud en kortademig maar prachtig uitzicht op EBC” 
Rechts: “Pemba (de chef, niet de ex-monnik) heeft een topfoto van ons gemaakt: Ross, Jetze en ikzelf. “

De ceremonie gisteren was heel merkwaardig. De mensen nemen het serieus maar tegelijk het alsof ze het met een korrel zout nemen, want ze praten gewoon door de gebeden van de Lama. Ze maken foto’s, grappen en zijn er niet zo bij als wij. Ik heb twee uur naast de Lama gezeten die in verschillend tempo (vaak heel snel) gebeden murmelde en soms praktische aanwijzingen gaf: dat de vogels weg moesten van het voedsel, over het inschenken van de whiskey (moesten we opdrinken al of niet vermengd met cola), het branden van de wierook ed. Het was voor mij deels een poppenkast. Je kan een berggod toch niet erg serieus nemen? Daar kwam bij dat ik tevoren al had moeten plassen, dus twee uur zitten in kleermakerszit was best wel afzien. Nou ja, de Sherpa’s gaan de berg niet op zonder puja (ceremonie), dus het moet maar.

Vandaag uitgerust. Slapen uit tot half zes (Peter) of half zeven (ik). Voor het eerst de “peebag” gebruikt om s’nachts te plassen zonder de kou in te hoeven. Is afsluitbaar en een fantastische uitvinding. Was -10 vannacht. De belangrijkste happening vandaag is de Puja ceremonie, waarin de Lama de god van de Chomolungma (Everest in het Tibetaans) vraagt om een veilige tocht. Duurt van 10 tot 12. We krijgen witte sjaals om en bloem in onze baarden. Lange lijnen met gebedsvlaggen gaan in 5 richtingen. Peter leest mede namens mij psalm 121 hardop (kort en toepasselijk). Het is vreemd om het Boeddhisme, dat strikt genomen geen religie is, verweven te zien met geloof in berggoden. Daarna lunch en eindeloos niets doen, foto’s maken, theedrinken phone home of equivalent. Morgen een acclimatiseringstocht en overmorgen door de ijsval naar Camp 1 (6000m) die dit jaar erg stabiel heet met weinig ladders.

Gisteren in Everest Base Camp aangekomen. Eerst nog in Gorak Shep om 05.30 op, ontbijt om 06.00 en daarna de Kala Pattar op, met een hoogte van een leuke klim. Voor ons de tweede maal, gister ook al gedaan. De top van de Kala Pattar is druk, maar gezellig met mensen van allerlei nationaliteiten die voor elkaar de prestatie vastleggen. Voor Natalie en Ross het hoogtepunt, voor Peter en mij een oefening. Daarna wil Pemba een snellere route naar EBC (Everest Base Camp), maar we raken in de morene de weg een beetje kwijt en doen er veel langer over. Wel leuk, achteraf. Pemba heeft permanent Nepalese muziek op en Jetze doet een shuffle, die door Natalie wordt vastgelegd. EBC is uitgestrekt en het duurt bijna een uur van de ene naar de andere kant in de lengte. Namgya  staat ons bij het begin op te wachten met hete drank en koekjes, geweldig! Waren daar heel erg aan toe.

De accommodatie is voor onze begrippen een luxe. Een eettent met verwarming, verlichting en versierd met bloemen (plastic) en een dik kleed op de grond, een kooktent, aparte slaaptenten voor Peter en mij met dikke matrassen, een team van 5 man dat klaar staat om ons van alles te voorzien. Het eten blijkt uitstekend, er is een overvloed, we worden echt in de watten gelegd. Namgya verwacht dat we de 10-de mei gereed zullen zijn voor de top. Hij heeft duidelijk vertrouwen in ons, zoals wij een groot vertrouwen in hem hebben. Leuk detail: Ross Weird vraagt vandaag Natalie Scott in EBC ten huwelijk, dus party. De keukencrew voorziet een fles wijn van een passend etiket, wat het helemaal compleet maakt. Ze zullen wachten met trouwen tot ze in de herfst terug zijn in Engeland. Misschien gaan we naar het feest, in kilt (want Ross is Schot).

Het onderstaande nummer voor de satelliettelefoon bleek niet te werken. We hebben nu we een wel werkend nummer: 8816 32573845 . (De eerste vier cijfers (8816) worden al gegeven). De webpagina blijft hetzelfde: http://www.iridium.com/ (gebruik de knop ‘send a satellite message’ rechts bovenin). We stellen berichten erg op prijs!

Wij zijn vanaf vandaag alleen nog maar bereikbaar via de satelliet telefoon, helaas!

De eerste glimp van de Everest (Sagarmatha in Nepalees en Chomolungma in Sherpa), gezien vanuit Tengboche.

Vanmorgen zijn we in miezerig weer vertrokken richting Tengboche (3876 m) waar een nacht zullen blijven voor we doorgaan naar Dengboche. Gelukkig klaarde het weer enigszins op. Het is een prachtig dal. Eerst dalen we tot ca. 3250 m om vervolgens ruim 600 m te klimmen. Helaas kunnen we opnieuw de Everest, Nuptse en Lotse niet zien. De enige reus die af en toe uit de nevels opduikt is Ama Dablam. Pemba gaat met Jetze en mijzelf voorop en Namgya volgt met Ross en Natalie. Op het laagste punt, bij een imposante hangbrug over de rivier wachten we op de anderen. We gaan op een muurtje zitten en Pemba schurkt helemaal tegen me aan. De sherpa’s zitten gewoonlijk aanmerkelik dichter op elkaar dan wij wenselijk zouden vinden; Namgya vertelde Jetze en mij al dat boven EBC hij met 4 of 5 anderen in een Mountain Hardwear Triango tentje zal slapen. Jetze en ik sliepen daar samen op Aconcagua in en zullen dat ook op Everest doen en dat gaat goed, maar ik denk dat we met een extra persoon wel problemen zouden hebben. Maar Pemba geeft me een brede glimlach, legt z’n hand op m’n knie en z’n ondrarm op m’n been en hangt tegen me aan. We zitten zo een minuut of twee, drie terwijl we het prachtige dal inkijken. Ik ben geroerd dat de diepe genegenheid die ik voor de jonge ex-monnik heb opgedaan kennelijk wederzijds is. We hebben kort na de hangbrug lunch terwijl de zon doorbreekt. Als we weer gaan lopen betrekt het weer. Na een steile klim komen we aan bij het klooster van Tengboche waar we zullen overnachten. We krijgen onze kamers (aanmerkelijk Spartaanser dan tot nog toe, maar met een adembenemend uitzicht naar twee kanten). Pemba neemt ons mee het klooster in om een ceremonie van de monniken mee te maken. Indrukwekkend, maar je moet je schoeisel uit en met onze vochtige sokken hebben we al gauw ijsvoeten want het is er ijskoud. Het sneeuwt zachtjes en we zien af van het scoren van een topje in de buurt om in plaats daarvan binnen te gaan zitten waar het eveneens ijskoud is, maar ze inmiddels aanstalten maken de kachel aan te steken.

Als het weer goed zou zijn geweest zouden we om 05.30 opstaan en naar een panoramapunt lopen, 400 meter hoger om een blik op de Everest en andere bergen te werpen. Het regent, dus we slapen uit. Dan gaan we toch omhoog en zien zo nu en dan tussen de wolken door een glimp van een top. Daarna bezoeken we het Sherpa-Museum. Dat bestaat uit een huis zoals sherpa’s vroeger bewoonden. Je moet de foto’s zien om er een beeld van te krijgen. Indrukwekkender is de tweede ruimte met foto’s en krantenknipsels van het Sherpa leven van de jaren ’50 tot nu. Maar de uitsmijter is de laatste ruimte waar alle foto’s van de sherpa’s hangen die de top hebben bereikt en waar uitgebreid wordt ingegaan op de eerste beklimming in 1953. Interessant is dat die sherpa’s die van groter belang zijn (geweest) een grotere foto hebben of zelfs meerdere. “Onze” sherpa, Namgya heeft een grotere foto uit 2003 omdat hij een eerst-beklimming heeft gedaan van de Mechi. Hij vertelt dat hij niet alleen op de Everest heeft gestaan, maar ook op andere 8000-ers, zoals de Kanchenjunga, Cho-Oyu en de Ama Dablam. Hij vertelt ook desgevraagd dat hij elk jaar, dat hij met een groep de Everest heeft beklommen succesvol is geweest.

Daarna lunch (zoals gewoonlijk uitstekend!).