Een beetje op het laatste moment erbij gekomen omdat Arie, m’n min-of-meer vaste klimmaat, waarmee ik de afgelopen jaren een respectabel aantal 4000-ers in de Alpen beklommen heb, afviel omdat ‘ie aan z’n knie geopereerd is. Eigenlijk was ik van plan de Ararat te gaan beklimmen met iemand die vorig jaar met Arie en mij mee was geweest de Alpen in maar die tot z’n 14-de in Turkije had gewoond. We dachten gebruik te kunnen maken van het feit dat hij niet alleen vloeiend Turks spreekt maar tevens de weg daar kent. Deze Groningse ‘Turk’ is echter net van baan verandert en kon daarom van de zomer geen vrij krijgen. Al m’n plannen voor deze zomer kwamen daarmee op losse schroeven te staan. Ik had wel vage plannen ooit eens de Elbrus te gaan doen, maar toen ik een paar weken geleden bij een kaderbijeenkomst van onze regio m’n nood klaagde bij één van m’n mede-intructeurs, zei die me dat ik maar eens “Wilco van Rooijen” moest googelen omdat die allemaal leuke dingen deed, Zo is het dus gekomen… Zoals de lezer inmiddels wel begrepen heeft is bergsport, met name de hoogalpiene variant, één van mijn passies, naast mijn gezin, zingen en m’n werk. Ik ben Peter Boogaard (1960) en hoewel ik met m’n ouders vroeger wel ‘ns een enkel keertje in de bergen kwam’om te wandelen, ben ik pas echt gaan klimmen tijdens m’n studie. Ik heb toen ook de allerlei cursussen gevolgd en nadat ik twee cursussen voor vergevorderden had gevolgd (twee omdat ik in het tussenliggend jaar getrouwd ben en m’n vrouw er niet veel van moet hebben) ben ik zelfstandig tochten gaan ondernemen. Ook ben ik sindsdien actief in de regio Rijnland van de NKBV waar ik sinds 1989 instructeur ben en de cursus bergredding geef: dus mocht er iemand in een spleet vallen, dan hoop ik hem of haar er wel uit te kunnen halen J.
Voorbereiding ?!? Tja, wat moet ik me daar nou bij voorstellen ? Ik doe graag en regelmatig (overmatig volgens sommigen) aan sport en heb een voor mijn leeftijd respectabele conditie. Al is het maar om elke gelegenheid om een berg te beklimmen te baat te nemen… Zo heb ik dit jaar met een vriend en onze beide oudste zoons van 15 een poging ondernomen om de Gran Paradiso te beklimmen. Het leek ons leuk om onze jongens eens een echte, zij het gemakkelijke, 4000-er te laten doen. Helaas is het mislukt, het was toch te vroeg in het jaar dus erg veel sneeuw, zelfs op de steilere stukken waar je met sneeuwschoenen niet ver komt en we op onze stijgijzers tot halverwege onze dijen in wegzakten. Bovendien was het bar slecht weer, zodat ik op een gegeven moment nog maar een paar honderd meter onder de top, toen we elkaar nauwelijks en het spoor al helemaal niet meer konden zien, besloten heb dat we terug moesten gaan. Vorige maand had ik méér geluk. Ik moest voor m’n werk naar Colorado om mee te doen aan een workshop. In eerste instantie had ik al afgezegd, maar omdat het slecht uitkwam. Toen zag ik wáár de workshop werd gehouden: in, maar dan ook echt ìn, Rocky Mountain National Park. Ik ben dus toch gegaan, met m’n stijgijzers, pickel, gamaschen enz. in m’n koffer en heb in de paar dagen na de workshop de Longs Peak (4329 m) beklommen in m’n eentje. Een prachtige tocht !
Voorbereiding houdt natuurlijk ook in dat je je klimmateriaal nog eens goed tegen het licht houdt. En zo’n tocht naar de Elbrus is natuurlijk een mooie aanleiding om wat nieuwe spullen te kopen. Toen ik vorige week voor m’n werk in San Francisco was, heb ik dan ook van de goedkope dollar geprofiteerd door bij REI (een mega-sportzaak) nieuwe spullen te kopen. Zoals een balaclava (een maand geleden wist ik nog niet eens wat dat was), thermische ondersokken en een extra paar handschoenen.